.jpg)
Het is heel normaal dat mensen er soms helemaal niet meer uitkomen en hun wereldje dat niet goed kan begrijpen, de wereld op zichzelf is al zo ingewikkeld dat je eigen wereldje begrijpen wel eens een probleem wordt, soms gaat dat zo ver dat mensen er helemaal niet goed van worden, van de stilstand dus, dan kan het wel eens zo worden dat ze rare dingen denken en in het ziekenhuis terecht komen zonder dat iemand daar schuld aan heeft. Het leven is zo prachtig dat je ook wel tegen al die pracht moet kunnen, soms is het zo dat jij de film niet leuk vindt terwijl je vriend of vriendin hem reusachtig interessant vindt, daarin verschillen de mensen en niet iedereen heeft hetzelfde beeld van wat mooi is en wat niet, en zo blijft de zaak van de mensen het gesprek van de dag. Maar dat gesprek van de dag houdt er ook wel eens mee op, dan zit er geen beweging meer in hoe de mensen met elkaar omgaan en komt het niet meer tot de gezellige levendigheid van het kontakt. Dan valt zo'n heel land zonder dat iemand er echt acht op slaat zomaar stil, knappe jongen die er dan nog wat mee kan, want met spreken redt je levens en met schrijven kin je mensen tot gezondheid brengen en hoe het hele verhaal marcheert dat weet zowat geen mens, paniekaanvallers zijn ontheven van hun kwaal: eens flink roepen wil wel helpen, geluid is geluid en wordt altijd gehoord, in het Buddhisme van het kleine vaartuig waartoe ik mijzelf reken is het niet zo dat elke actie een reactie oproept, maar dat de actie van één mens soms een hele wereld in beweging kan brengen//actie dus wel, schreeuwen liever niet en voor politie te paard is het alweer té laat geworden, jammer tóch?
