ik weet feitelijk niet waar ik het over wil hebben, eenmaal begonnen komen de gedachten....moed houden

Joan Miro - danseur - 1928

Het schilderij hiernaast weergegeven van Miro vind ik heel illustratief voor het wat zweverig beleven dat mij heeft beziggehouden de laatste tijd, toen het was alsof ik boven de zorgen der mensen op een positieve manier beschreef, niet wat ik van hen vond of vind, maar over een andere, een alternatieve benadering en uitweg voor de kleine en de grote zorgen van de mensen in een land waar ik als het erop aankomt toch veel van wil houden, ik schrijf 'van wil houden' omdat er aanleiding ook bestaat om van bepaalde ontstane gewoonten enige afstand te houden, ieder het zijne in persoonlijke zin maar allemaal geheel zelfstandig dragers van de eigen cultuur levert op een anarchie der waarden, iemand zal er moeten komen die de leiding daarin neemt, zijn land- en geloofsgenoten voorgaat naar een toekomst die reeds wenkende is in een mooi uitzicht van de nieuwe dag die ons wacht//


//bij het zien van een goed en schoon schilderij kun je wegdromen, dan krijgt je droom een plaatstoegewezen door het kunstwerk, het zichtbare dat stand houdt,  en je kunt in de artistieke beleving alles kwijt wat je invalt en erbij verzint/ mooi verzinnen is bepaaldelijk geen zondige aangelegenheid en voor een goed verhaal is altijd wel een juffrouw Saartje te vinden die een kopje koffie schenkt en haar handen afstrijkt aan een helder wit gesteven schort/


 - het blauwe vlak van Miro vertelt ons over de betrekkelijke koele stemming waarin de danser zich beweegt, het thema van zijn dans is weergegeven in de speelse lijn met de twee zwaardere uiteinden, een voor naar beneden kijken en een voor omhoog zien, die langs het rode hart gaat, op haar beurt is dit warmvoelend hart met een dunne draad verbonden is aan de nieuwe maan/

/het is alsof het hart een stapje hogerop komt met het volgen van de kromme lijn, het als een insect gegeven gewicht dat het hart recht houdt en in balans verzekert ons van de standvastigheid waarmee wij verbonden blijven met onze natuurlijke verbondenheid met het animale/



- aan de linkerzijde wordt getoond hoe de danser zich beweegt, zijn choreografie, hij maakt zijn passen  voorzichtig in de vijf in elkaar overgaande lichtende en gestipplede cirkels, bovenaan gekomen volgt hij een slingerende sierlijke maar ook wat slangerige lijn, Miro is de schilder van de wijsheid en dikwijls toont hij in zijn werk de slang als een positief genezend teken, die slang kan wijzen op een helend slot in wat het teken is waarin zijn zinnelijk redeneren staat: de maan die nu eens een lichte zijde laat zien, aan de andere zijde duister is als de nacht waaruit wij alternerend vrij komen en waarmee ons gevoel een autocompensatie krijgt voor die helft van de rondgaande klok waarin er een onbepaaldheid is en het niet weten van de nacht, de achterzijde van de maan heeft door de eeuwen heen kunstenaars en geleerden kunnen inspireren/

/de zon, dat bedoelde natuurlijkerwijs Joan, die is niet zichtbaar voor ons maar verlicht vanaf de rechterkant buiten het doek die zilveren zijde van de ronde maan, het zijn de verhoudingender eeuwigheid die zich laat zien/

/ de tijd waarin het doek geschilderd werd was een tijd van keuzes en onafwendbare gevolgtrekkingen, toch ziet Miro een uitweg, hij toont ons 'the bright side of the street', een lichte luchtige stemming, het is alsof hij ons een pauze voor de bespreekbaarheid der dingen laat zien, de ondergrond voor het emotioneel motief wordt gevormd direct op het canvas in een rood gouden gloed waaromtrent ik maar beter geen kommentaar wil geven dan dat er de warmte van de aarde in beleefd wordt, in 1928 kon deze vurige gloed ook beter in de impregnerende ondergrond blijven, verkoeling wordt gevormd door de als het ware snel daaroverheen geverfde blauwe achtergrond voor de dromerige idee van de schilder/

/ de compositie geldt voor elke tijd van samenhangende onzekerheid en de sterke behoefte naar een daartoe passend alternatief voor het basale vurige beleven waarin we bijna zouden ons branden aan de aarde, bij Joan gaat het dikwijls om eeuwige wetmatigheid en het leven zoals het er wezenlijk bestaat in existentialistische zin/

 - Miro zegt mij dat wij de dingen speels, spelenderwijs als in een dans, kunnen opvatten en erop kunnen vertrouwen dat wij onze keuze terug vinden in de natuurlijke verhoudingen waarin hart en beweging samengaan - voor mij gaat er een kalmerende zekerheid uit van de hoopvolle compositie zeggende: 'we komen er wel uit'//motto: 'dance, baby, dance'/

// spreekwoord: "gisteren is het vandaag geweest van dit eeuwig morgen en beter is het te leven vanuit de waarheid voor het heden van de altijd komende dag"/

te vinden op: Celebes/ eens was ik 17 jaar en resident